سایه چرنوبیل 2: روح رایانه‌های شخصی در سال 2024
سایه چرنوبیل 2 امسال به عنوان تجلی روح رایانه‌های شخصی، با طراوت، خلاقیت و البته گاهی نقص‌هایش، خودنمایی کرد. برای مشاهده سایر جوایز، به بخش بازی سال 2024 مراجعه کنید.
**جاشوا ولنز، نویسنده اخبار:** شاید عجیب به نظر برسد، اما آنچه بیشتر در سایه چرنوبیل 2 دوست دارم، “سایه چرنوبیل” بودنش است. این بازی حتی در قالب 2024 نیز به عجیب و غریب بودن سیستمیک و اولویت‌های طراحی به ظاهر عجیب و غریب که بازی‌های اصلی را عالی می‌کرد، پایبند است. حتی با وجود نقص در سیستم A-Life، جهان بازی هنوز زنده، پویا و سرشار از احتمال دیوانگی کامل به نظر می‌رسد؛ مواجهه با رئیس‌ها می‌تواند با افتادن هیولای ترسناک به درون یک ناهنجاری به طور ناگهانی پایان یابد، گله‌ای از سگ‌ها می‌توانند قبل از اینکه حتی اسلحه خود را بیرون بیاورید، دشمنان شما را نابود کنند و مواردی از این قبیل.
اما لمس‌های کوچک نیز قابل توجه هستند. چرا GSC لازم می‌داند برای هر انسانی که با او مواجه می‌شوید، چه دشمن و چه غیره، نامی به صورت تصادفی تولید کند؟ نمی‌دانم، اما در حالی که اکثر استودیوها افراد معمولی را در منطقه با نام‌هایی مانند «دزد» و «گشت وظیفه» برچسب‌گذاری می‌کنند، سایه چرنوبیل 2 به آن‌ها نام‌هایی مانند «وانیا جسور» و «گنا خواب‌آلود» می‌دهد. این انتخاب بسیار جزئی است که در نهایت به دشمنان و خود بازی، نوعی انسانیت می‌بخشد؛ احیای رویکرد موروویند در دادن حداقل جایگاهی مبهم در جهان به هر فرد.
به نظر من، این نکته کلیدی است. بازی بسیار زیبا و (حداقل در مقایسه با بازی‌های قدیمی) در مواقعی روان اجرا می‌شود، اما در اصل سایه چرنوبیل 2 غول زیبایی است که از تکه یخی بیرون کشیده‌ایم: آخرین شعله کم‌سو یک فلسفه قدیمی و بی‌تفاوت از طراحی بازی که GSC به لطف خدا، 14 سال است که آن را دنبال می‌کند.
**فرسر براون، سردبیر آنلاین:** بله، درست مانند جاش، من شیفته‌ی این هستم که سایه چرنوبیل 2 چقدر مرا به سال 2007 بازمی‌گرداند. بازی فوق‌العاده زیباست، اما هنوز هم آن روح عجیب و غریب خود را دارد که باعث می‌شود مدام غافلگیر شوم.
این دقیقا همان چیزی است که در اوایل دهه 20 سالگی‌ام به دنبال آن می‌گشتم، زمانی که ساعت‌ها در قفسه‌های فروشگاه‌های بازی می‌گشتم تا از تخفیف کارمندی که به عنوان مدیر شب در فروشگاه ویدئویی داشتم، استفاده کنم. خدای من، واقعا دارم خودم را مسخره می‌کنم!
هر سفری به منطقه، یک خاطره عجیب و غریب است. آیا توسط سگ‌ها تکه‌تکه خواهم شد؟ آیا درگیر جنگی خواهم شد که زمانی که دشمنانم به طور تصادفی وارد یک ناهنجاری می‌شوند و از بین می‌روند، به پایان می‌رسد؟ آیا در بدترین زمان ممکن مهماتم تمام می‌شود و باید با خوردن قرص‌های ضد تشعشع، نوشیدن ودکا و پیچیدن خودم در باندازه تا تبدیل شدن به یک مومیایی پسا آخرالزمانی، به پایگاه بازگردم؟ بله، به همه آن‌ها.
**رابرت جونز، سردبیر چاپ:** سایه چرنوبیل 2 با اشکالات فراوان و نشان دادن بسیاری از نقص‌های تجاری سری، از جمله برخی مشکلات آزاردهنده که مانع پیشرفت می‌شدند و برای من حداقل، اشکال عجیب و غریب حمله‌ی موش‌ها که هر کجا می‌رفتم، مرا دنبال می‌کردند، بر روی رایانه‌های شخصی عرضه شد. جدّاً، مدتی تبدیل به نی‌انبان موش‌ها شدم! اما با وجود اشکالات، وصله‌ها و گاهی اوقات ناامیدی‌های عمیق، سایه چرنوبیل 2 هنوز هم تجربه‌ای منحصر به فرد، غنی و جذاب ارائه می‌دهد که زیبایی تاریک و عجیب بازی اصلی را به طور کامل بازسازی می‌کند.
سایه چرنوبیل 2 بازی‌ای است که در آن اغلب مجبور خواهید بود هم علیه خصومت شدید دنیای مجازی آن و هم علیه روش‌های مختلفی که بازی می‌تواند علیه شما عمل کند، بجنگید، که گاهی اوقات به طرز طنزآمیز غیرمنصفانه به نظر می‌رسد، اما شما با وجود همه این‌ها، در تاریکی و بدون راهنمایی یا شبکه‌ی امنیتی به مبارزه ادامه می‌دهید، زیرا زمانی که همه چیز درست کار می‌کند، سایه چرنوبیل 2 یکی از بالغ‌ترین، زیباترین، پیچیده‌ترین و چالش برانگیزترین تجربیات بازی را ارائه می‌دهد. این بازی بسیاری از ویژگی‌های بازی‌های رایانه‌ای را به تصویر می‌کشد و به نظر من، برنده شایسته جایزه روح رایانه‌های شخصی امسال است.
